Dagbók

Við komum kl. rúmlega 7 í höfn í Toloun sem er rétt vestan við Marsilles í mjög fallegu veðri, sólin að koma upp og himininn heiður og blár. Við rúlluðum út úr ferjunni og inn í miðbæ, en nú var komið að kveðjustund, Gulli ætlaði aftur til Antibbe við Cannes, og ég stefndi norður í átt að Liege í Belgíu.

Svo hófst aksturinn, allt Frakklandi suður til norðurs á einum degi. Þetta gekk svo sem ágætlega á Autorútunni, ég var með eiyrnatappa og lág á 110-130 og stoppaði á rúmlega klst fresti smá stund. Kjöraðstæður, sól, heiður himinn, logn, en dáldið kalt framan af, en fór í 23 þegar ég renndi inn í Lux um kl 1800. Ég fékk fínt hótel á góðu verði, og skellti mér svo á torgið til að fá mér skinku og bjór að hætti heimamanna. Ég verð að viðurkenna að ég var alveg uppgefinn kl 10.

Ég er búinn að fara margar fallegar leiðir á mótorhjóli í gengum tíðina. Minnistæðar eru skörðin í frönsku ölpunum, Pyrenníafjöllin, Blue ridge parkway í bandaríkjunum og svo mætti lengi telja. Í dag ókum við einhverja mögnuðust leið sem ég hef farið, og í góðu veðri. Leiðin liggur á vesturströnd Korsíku, mjög krókótt alveg við ströndina, víðast í klettunum og náttúrufegurð er einstök. Rauðleitir sundurskornir klettarnir fara saman við lágan grænan gróðurinn. Djúpblágrænt hafið liðast inn í víkur og voga langt fyrir neðan. Þetta var alveg einstakt. Við áðum í littlu þorpin niður við sjóinn og þar var veitingahús og bryggja.

Við vorum orðnir ansi þreyttir, eiginlega saddir á mótorhjólakstri þegar við komum inn í Calvi og fundum ágætis gistingu í miðbænum með geymslu fyrir hjólin. Við röltum um bæinn, en það var frekar kalt og brugðum okkur því inn á ágætan sjávarréttastað við höfnina, kræklingur og smá hvítvínstár. Höfnin er mjög falleg með há fjöllin gnæfa fyrir bænum hinu meginn í við fjörðinn með snjó í toppum.

Á morgun suður til Ajaccio gegnum fjöllin á miðri eyjunni. Við ætlum að skoða okkur dáldið um þar. Við eigum næturferju um kvöldið þaðan til Toulone í Frakklandi.

Það var ræs kl. 6 í öllu hátalarakerfinu í ferjunni. Á fætur og úr á dekk, svalt en fallegt veður. Við fylgdumst með lóðsinum koma skipinu að og svo var bara að drífa sig niður í gallan, gera hjólin klár og aka út. Við fórum frá Cagliari í vestur og það gerði á okkur fyrstu alvöru skúrina í ferðinni. Það var einginn spurning, í regngallana sem við vorum í allan daginn. Við náðum kaffi og corssant á kaffihúsi í sveitinni en það var mikið lokað í dag. Við fórum síðan austurströndina og upp í fjöll upp í 1050 m. hæð og þá datt hitinn niður í 6 gr.

Korsíka er falleg eyja, dáldið lík Íslandi á margan hátt, og fókið er öðruvísi en annarstaðar á Ítalíu. Hér er allt snyrtilegra og fólkið vinalegra. Það rigndi á okkur tvær góðar skúrir, og við vorum feignir að komast inn á hótel hér í Oliba á norðurhluta eyjarinnar. Þetta er fallegur bær, svona ekta sumarleyfistaður sem virðist í fyrstu hálfeyðilegur í svala og gráa loftinu en síðan sprettur fólkið fram og öll veitingahús í göngugötunni fyllast af lífi. Við gengum um bæinn og þetta er staður sem við vorum sammála um að væri gaman að koma á að sumarlagi. Þreyttir ferðalangar lögðu sig snemma. Á morgun Korsíka, spáin er svöl en líklega þurr. Langtímaspáin fyrir mig norður Frakkland til Belgíu á leið heim á fimmtudag og föstudag lítur vel út.

Ég er svona að byrja að undirbúa mig undir það andlega, þetta verða líklega 1200 km. Klára það, en er að velta fyrir mér góðum stað að gista á leiðinni.

Við finnum fyrir því að við erum aðeins farnir að þreytast. Það er reyndar ekkert skrítið, við vöknum snemma, hjólum allan daginn, stoppum oft og erum að koma okkur í gistingu þegar hallar að kvöldmat þó við höfum pantað hana fyrr um daginn. Mótorhjólaakstur við þessar aðstæður reynir á , meira en marga grunar, ekki bara líkamlega heldur andlega. Mér finnst eftir að við komum hér sunnar á Ítalíu þetta jafnvel verða verra. Það er sennilega umferðin og hraðinn á öllum. Við þurfum sífellt að vera á varðbergi. Svo er það hitinn, við erum komnir langt suður á Miðjarðarhafssvæðið og Afríka er hinu meginn við hafið.

Við fengum okkur léttan bita, og af stað, náðum í hjólin niður á verkstæðinu í kjallarannum og héldum af stað. Við vorum búnir að ákveða að skella okkur yfir eitt fjall svona í “morgunverð” og það var mjög falleg hlykkjótt leið sem snúnum þröngum vegum. Fórum í gegnum nokkra littla bæi og komumst á bensínstöð þvottaaðstöðu með háþrýstisprautu og fötu og að þvo hjólin. Þau voru orðin hálfóhrjárleg, rykug og skítug, sérstaklega eftir að við höfðum farið gegnum vegafræmkvæmdir á leiðinni niður á “tánna”. Við skelltum okkkur svo inn á Autoströduna niður á “storutá” en það er ferjubærinn yfir til Messina á Sikiley. Við rétt misstum af ferju en tókum næstu sem fór 40 mín síðar og var um 20 mín yfir. Nutum útsýnisis á leiðinni með kaffi americano 8 vehjulegt kaffi) og panini brauðs með salami.

Við vörum drjúga stund að komast út úr Messina og tókum fjöfarin veg úr úr borginni, ætluðum að taka ströndina en viltumst og enduðum einginlega inn í henni aftur. Þá tókum við Autoströduna niður til Toarmina sem er mjög fallegur sumarleyfisstaður við ströndina. Minnti dáldið á Amalfi. Við fengum okkur þar hádegismat, Lasanga að hætti heimamanna og espresso og héldum so áfram krókóttan veg niður til Catania, sem er stór og ófríð borg, með miklum ryki og hávaða. Það tafði okkur líkað að í öllu umferðarkraðankinu á þröngum götum var “píslaganga” á leið á móti okkur, fólk í búingum einn bar kross og kona söng í gjallarhorn. Við vorum fegnir að komast þaðan.

Booking.com mælti með Aurora recidence i Gela, svo við stungum okkur þangað á ágætum vegi, hlykkjóttum gegnum nú hrjóstrugt landslag. Eftir að hafa farið gegnum þröngar götur bæjarins, þar með talið á móti einstefnu, sem Geirþrúður var hörð á að væri það ekki fundum við staðinn. Bjöllunni svaraði fullorðinn karlmaður, Giovanni, doktor í bókmenntum og kunni nánast einga ensku. Hann kom niður, góðlegur og við gerðum okkur skiljanlega að við þyrftum geymslu fyrir hjólin. “Si” – hann fór í símann og talaði lengi, svo benti hann á okkur að koma með sér og fórum við með honum í hliðargötu skammt frá þar sem hann sýndi okkur geymslu sem var læst. Þar gátum við geymst hjólin örugg. Við fengum mjög fína heila íbúð fyrir okkur inni í miðbænum. Giovanni hafði ráðlagt okkur veitingahús. Við gengum um bæinn og þá kom í ljós að það var mikil hátíð tengd páskum, allir höfðu verið að vinna til hádegis og voru nú í sínu fínasta pússi á torgi bæjarins. og mikil hátíðahöld. Veitingastaðurinn reyndist vera fiskistaður, og þó að maturinn liti vel út leyst okkur ekki vel á eldhúsið og umgjörðina, það var einginn tími á þessu ferðalagi til að fá í magan

Á morgun Palermo og næturferjan til Sardiníu sem fer um kvöldið.

Alveg síðan ég var smástrákur var ég heillaður af náttúrfræði og mannkynssögu og gekk vel í skóla í þeim fögum. Það er nú ekki síst móður minni Ástu Huldu heitinni að þakka af öllu öðrum ólöstuðum sem kenndi mér að njóta náttúrunnar og var sífellt að ýta að mér bókum til að lesa. Ég var búinn að lesa úr mér augun þegar ég var 13 ára og þurfti að fá gleraugu. Síðan þá hefur útvistar- ferða og lestrarþörfin heltekið mig. Ég vona að mínir nánustu sýni því áfram skilning.

Pompei á Ítalíu vakti sérstakan áhuga minn þegar ég var strákur. Hér var samfélag sem var háþróað 1000 árum áður en Ísland byggðist og hvarf undir öskusprengingu í gosi eldfjallsins Vesúvíusar árið 79. Borgin hefur svo verið grafin upp á síðustu 300 árum.

Nú er ég kominn hingað, loksins, og er búinn að vera á leiðinni lengi. Tók reyndar ekki auðveldustu leiðina eins og lesendum bloggsins er kunnugt.

Við ókum frá Sorrento ströndina gegnum smábæi við ströndina og það var mikil umferð í þröngum götum. Hér aka menn eftir lífsskoðunni “að hika er að sama og tapa”. Við áttum í fullu fangi með að verjast bílum og vespum (lesist -skellinöðrur). Hér keyra menn í árásáhug í ryki hita og hávaða. Stöðugt er flautað og maður verður að hafa sig allan við að verða ekki undir. Mér sýnist reyndar að menn beri virðingu fyrir stórum mótorhjólum eins og við erum á.

Við fengum gott bílastæði með vörðum við innganginn í gömlu borgina í Pompei. Hér stela menn mótorhjólum án þess að blikna og dugar stundum ekki að vera með lás og slá. Hér hafa menn gert það sem ætti að gera á Íslandi að selja aðgang og hugsa vel um mennigarverðmæti. Glæsilegur inngangur, safn og svo gönguleiðir um gömlu borgina. Það var eins og að hverfa 2000 ár aftur í tímann, öllu vel lýst, smáhlutir, pottar og pönnur, og svo gipsafsteypur af þeim sem höfðu farist í öskunni. Menn uppgötluðu holrými í öskunni sem voru fyllt af gips og þá kom í ljós mannslíkamar sem höfðu “gufað upp” og að fólk hafði dáið skyndidauða í öskuflóðinu.

En myndir segja meira en þúsund orð og hér fylgja því nokkrar. Ég rakst á einu horni í borginni fyrir tilviljun á æsku vin minn Jón Val Frostason og Maríu konu hans sem voru á ferðalagi með hóp. Alger tilviljun og einstaklega gaman.

Pompei er á heimsminjaskrá UNESCO og þeir lesendur bloggsins sem vilja lesa meira um það geta smellt hér.

Við héldum tilbaka til Sorrento um eftirmiðdaginn og reyndum að drífa okkur áður en “Siesta” – hvíldartíma, þár var nefnilega minni umferð, allar búðir lokaðar. Það gekk mun betur á leiðinn heim. Við keyrðum inn á togið í Sorrento og fundum ekki stæði fyrir hjólin, en lögðum hjólunum bak við tré við hliðina á veitingahúsinu. Við vorum að vona að löggurnar ( Policia municipale) myndu ekki gera við þetta athugasemdir, sem þær gerðu ekki. Mikil umferð á torginu, vespur og bílar og við sátum við borð nánast úti á götu.

Drifum okkur heim og settumst á svalirnar á Megamare og nutum sólarlagsins. Eins og er í góðra vina hópi var mikið spjallað hlutstað á tónlist og hlegið fram eftir kvöldi. Við komust að því við Gulli að við höfum saman tónlistarsmekk, klassík, ég hef alltaf verið frekar feiminn að deila þeim áhuga, en hér var spiluð öll uppáhaldsstefin með “örlitlum” dropa af Ítölsku hvítvíni.